Bazı insanlar vardır, hep naziktirler.Ama bu nezaket hiç sahici gelmez insana.Tam tersi gerçek duyguları ve düşünceleri gizlemek için profesyonelce kullanılan bir örtü gibidir.
Bazı insanlar vardır, hep güleryüzlüdür.Ama bakarken görmesini bilenler, o güleryüzün arkasına saklanmış derin bir hüznü yakalayabilirler.Fark şudur ki; bu güleryüz az önceki nezaket gibi sahte bir perde değildir.Daha çok bir savaş, belki bir meyda nokumadır o derin hüzne.Ya da bir duruştur hayat karşısında....
Bazıları da vardır ki hep çok güçlüdürler, ya da öyle görünürler, ama çoğu kez o görüntünün arkasında hata yapmaktan korkan küçük bir çocuk vardır.
Soğuk bir görüntünün arkasına saklanmış yakınlaşmaktan korkan bir çocuk ...
Sürekli çalışmanın arkasına saklanmış, durup düşünmekten korkan, belki tatminsiz bir kişilik...
Öyle çok ki arkada saklı duran gerçek yönetmenlerimiz.Sanırım en iyisi sahici bizler, zaafıyla, hatasıyla, gücüyle, korkuları ile biz olan bizler.Gölgelerce yönlendirilen mükemmellikler değil....
