12 Ocak 2009 Pazartesi

Guri Kayoba

Evim;oymalı sandıklarda çocukluğumu, gençliğimi, düşlerimi saklayan....Memleketim; armut tadı, su sesi, toprak, nem ve çay kokan...Mutfağım; bir evi ev yapan.Göremezsem özlediğim, bulamazsam aradığım, adının tınısı içimi titreştiren,içine kıvrılıp geçmişimde, geleceğimde, beni ben yapan her yerde yolculuklara çıktığım.Unutmaya yüz tutarsam kendimi kollarını açıp beni çağıran. Beni bana taşıyan.Beni bana barıştıran, beni bana çağrıştıran.Zayıf düşerse kolum kanadım gücümü toparlayan.Saran, sarmalayan.Kendim işte kendimi anlatan....

4 yorum:

şina dedi ki...

İçten, duru, güçlü, samimi, evrensel...Zekana hayranım, yüreğini seviyorum, en çok da ışık saçtığı zamanlarda...

LOYA dedi ki...

Şinam , sağol....

Brajeshwari dedi ki...

bir de kendine kocaman sarılan :)

LOYA dedi ki...

Brajesshvari; yorumun bana farkettirdi, bu aralar evet kendime kocaman sarılıyorum.Çünkü sanırım, keşfettim ki kendime kocaman sarılmazsam varolamam, kimseye de kocaman sarılamam.Ve farkettim ki, kendimi keşvedip evrensele katmak istiyorum.