Birdik......

Ayaklarımızda kara lastikler, bileklerimizde sarmaşık bilezikler, boynumuzda eğrelti otundan yapılmış kolyeler vardı , doğayla birdik köyümün sarp patikalarında koşarken. İnsan değildik de, ağacın gölgesiydik, güneşin parıltısı ya da taşların dizilişi yollarda, kıpırtısız…Küçük loş ırmaklarda kaygan taşların üzerinden yüzyılların ustalığı ile akan lıkır lıkır suyduk, ya da yağmurdan sonra geceleri yatağımızdan dinlediğimiz gümbür gümbür derenin sesiydik, üzerindeki asma köprüden geçerken ürpertiyle seyrettiğimiz köpüklü sularıydık o derenin.Su değirmeninin çevirdiği çarktık. Kocaman ceviz ağaçlarının yağmurda dökülen küçük değerli meyveleriydik, o meyvenin otlar arasındaki yuvarlanışı, bulunduğundaki duruşuyduk.. Sıska kızıl tavukların gizli yuvalarında biriktirdikleri yumurtaların sevinci, salatalıkların çiçekten meyveye dönüşünün sabırsızlığı, salı günleri dedemin cebinden çıkan piknik bisküvilerinin umuduyduk.Araba sesine yola koşan çocuk ayaklarıydık ve şehre dönüş gecesi içimizi yakan hüzündük, ayrılık acısıydık.İyileşene kadar sızısı hep yazı hatırlatan yaralardık dizlerimizdeki.
Yaşıyorduk farkında olmadan.Hani ağrımayan organımızın farkında olmadığımız gibi.Mutluyduk mutlu olalım diye uğraşmadan, farkında olmadan.Birdik, bütündük, yaşamın kendisiydik, orda burada aramazdık mutluluğu, içimizde falan da değildi hani.Neysek oyduk işte.Vardık ve yaşıyorduk.
Ama şimdi…. Büyüyünce...Bebeğin ana rahminden kopuşu gibi kopunca toprak anadan, yaprak kardeşten. Şimdi… Mutlu olmaya çalışırken…O oluşun izlerini kıpırdatan bir ses, bir gölge, bir ışık oyunu yakalayınca, bir yaprak salınınca, bir ot hışırdayınca, içimde biryerler kırpışınca, bir kuş havalanınca kalbimden… Şimdi.
Anlıyorum ki; Yağmurun yaprakla birleştiği yerdeydik biz; ne geçmişte ne de gelecekte…