Duvarların Var Senin...

Artık ne zaman gözlerine baksam, ağlayasım geliyor.Boğazımda düğümleniyor söylemek istediklerim, söyleyemiyorum.Biliyorum, şarkılarım kalbine değmeyecek, duvarlarına çarpıp donacak, kırılacak, dökülecek.Acıyorum onlara kıyamıyorum.Nezaman ağzımı açacak olsam, duvar diplerinde bekleşen kelimelerimi görüyorum.Renklerini yitirmiş, solmuş, büzüşmüş, içleri boşalmış kelimelerimi, birer hayalete dönmüş cümlelerimi, benim bile tanıyamadığım duygularımı.Vazgeçiyorum.
Artık ne zaman gözlerine baksam, bir korku kaplıyor içimi.Seni değil duvarlarını görüyorum çünkü.Hani sana kendini çok güçlü hissettiren duvarlarını.Oysa korkakların bukadar yüksek duvarları olur.Korkuyorsun sen.Kalbini açmaktan korkuyorsun.Acı çekmekten korkuyorsun.Yanılmaktan korkuyorsun.Anlamaktan korkuyorsun.Korkuların hergün bir taş daha örüyor duvarlarına, anlamıyorsun.Ben anlatamıyorum.Anlatmak istesem, filmin sonu görünüyor gözüme.Hep farklı başlayan, ama aynı sonla, hep pişmanlıkla biten filmin sonu. Bir bakıyorum yanlız konuşmalara dönüşmüş sözlerim.Bir bakıyorum birer taş olup örülmüş duvarlarına ...Çoktan bitmiş başlamadan sohbetler...Vazgeçiyorum...