Gel...

Topraklarım, kendi evim çağırıyor beni.Yüreğim yumsa gözlerini, tıkasa kulaklarını , kaçsa, şarkılar söylese bağıra çağıra, kayıtsız kalamıyor bu sese.Şefkatli ellerim uzanıyor bana.
"Gel" diyor; "Gel ben seni avutmam.Ben seni uyutmam.Sarsarım, uyandırırım, yaralarını dağlarım.Boşluklarını, dipsiz kuyularının diplerini gösteririm sana.Hasretlerini,hayallerini hatırlatırım.Sandıklarını döker saçarım, karanlıklarını, aydınlıklarını, biriktirdiğin.Ben unutturamam, hatırlatırım.Acıtırım, ağlatırım.
Ama şifalıdır benim gözyaşlarım.Yıkar kara lekeleri, renklerin çıkar ortaya, kokuların tatların...Affettiririm sonra.Merhemler yaparım, otlar kaynatırım .Şifalı ellerimle sararım.
Varlığının şarkısını fısıldarım kulağına, tarihsiz ninniler söylerim .Kendi şarkılarınla uyuturum seni şifalı uykulara...
Gel... Ben seni avutamam...
Ama ben seni iyileştiririm..."