Bilmiyorsun

Bilmiyorsun...Ben çoktan vazgeçtim.Senden değil, senden beklediklerimden.Bilmiyorsun, ben çoktan bıraktım, seni değil, sana dair umutlarımı.Bilmiyorsun, ben çoktan unuttum, seni değil içinde sen olan hayallerimi...
Bu değildi oysa gelmeyi umduğum yer.Bu değildi, geleceğimizi sandığım yer. Ne kadar da safmışım .Ben özelim sanmışım...
Senden verebileceğinden fazlasını isteyecek kadar zalim değildim.Seni senden geçirecek kadar bencil değildim...Bilemedin...Sana kapılarımı açtım sonuna dek giremedin.Korktun çünkü, o kapıdan girerken bırakman gerekenleri hesapladın hep. İleriye değil geriye baktın hep.İşte ozaman asıl sen vazgeçtin.Sonra eskimeye başladı herşey.Hızla solmaya sıradanlaşmaya...
Sözlerime, gülüşüme, ellerime, renklerime kapattın gözlerini.Hep kendine baktın kendi aynanda.Oysa senin aynan olmayı isterdim, baktıkça kendinle barıştığın, sırdaşın olmak isterdim, gönlünde tutamadıklarını paylaştığın.Sadece yorulduğun da soluklandığın limanın değil, rüzgarın olmak isterdim yelkenini doldurduğun.Sonbaharda ıssız kalan dalların, ilkbaharda patlayan tomurcuğun filan değil...Arkadaşın olmak isterdim bir dostça sohbeti çok görmediğin.Bildiğin değil, keşfettiğin, kaçtığın değil yetiştiğin...
Bakma şimdi bu söylediklerime.Korkma ben çoktan vazgeçtim, kendimden değil ama kendim için istediklerimden.Senden değil ama senin için olamadıklarımdan.Büyüdüm artık, korkma, bu son veda...